Rozdział 17

Przez cały następny dzień nie miałam zamiaru wychodzić z pokoju. Nie chciałam patrzeć na rodziców.Nie po tym co mi zrobili. Zastanawiałam się czy myślą co własnie robią. Oczywiście nie miałam problemu z tym, żeby i c h zostawić. Ale cały czas myślałam o maluchach. Jak ja powiem małej siostrzyczce, która na każdym kroku brała ze mnie przykład i była osobą, która zdecydowanie najbardziej mnie kochała, tak jak ja ją, że ją zostawię. Mimo, że nie z własnej woli ją opuszczę ona tego nie zrozumie. Jest na to za mała. Potem już nie będzie pamiętać o tym, że kiedyś tak mocno mnie kochała. Będę dla niej tylko siostrą, która tylko czasem będzie ją odwiedzać i która nawet nie zaprowadzi jej za rączkę do pierwszej klasy i nie będzie jej później pomagać w lekcjach. Będzie z resztą znacznie więcej sytuacji, w których będzie mnie potrzebowała.
A Lena? Może zrozumie,że nie miałam wyjścia, ale nie mogę być pewna, że znajdzie sobie przyjaciółkę. Tyle o niej wiedziałam. Ona o mnie. Za dużo, żeby się rozstawać. A jak ludzie w szkole zareagują na tą wpadkę z narkotykami? Wieści w szkole szybko się rozchodzą. Nikt pewnie nie będzie myślał o tym, że ktoś ją w to wrobił ( tak jak mnie ). To będzie się za nią ciągnęło. I nigdy nie wybaczy mi, że wtedy mnie z nią nie było.
Przez pół dnia, przewalałam się bez sensu po pokoju, a na dodatek, jeszcze jedna myśl nie dawała mi spokoju. Rak. Nie chciałam o nim myśleć. Chciałam go wyrzuć z głowy jak niepotrzebnego śmiecia i zamknąć ten rozdział na zawsze. A jednak nie mogłam. To nie mogło się tak skończyć. Wyjęłam telefon z pod poduszki i napisałam do niego SMS-a.
CZEKAM O 16 TAM GDZIE ZAWSZE
W duchu karciłam się za to co mam zamiar mu powiedzieć. Ale należało mu się.
Z rodzicami nie miałam większego problemu. Wyszłam zwyczajnie przez drzwi wejściowe. Nie mogą mi nie pozwolić się pożegnać.
Rak czekał na tej samej ławeczce co wtedy kiedy poszliśmy na naleśniki. Wtedy wszystko było ok. To on to spierdzielił. Nie ja.
Wstał. Przedstawienie czas zacząć!
- Hej chci...
- Nic nie mów- przerwałam najchłodniejszym tonem głosu na jaki mnie było stać-chciałam ci tylko powiedzieć, że wyjeżdżam.
- Co?!- krzyknął - ale gdzie? Jeśli mogę...
- Nie krzycz na mnie. I nie. Nic nie możesz zrobić. To moja decyzja. Wyjeżdżam po rozdaniu świadectw. Pewnie nigdy się więcej nie zobaczymy.
- Błagam cię. Zostań. Na prawdę cię...
- Nie chcę twoich przeprosin- powiedziałam uciszając go ruchem ręki.
- Nie możesz...-zaczął spokojnym błagalnym tonem, ale było widać, że z trudem nad sobą panuje. Bo co chwila mięśnie jego twarzy się napinały.
Nie wytrzymałam już dłużej. Teraz krzyczałam.
- Zostanę i co? Będziemy unikać się na korytarzu ? A może udamy, że nic się nie stało ? To się nie uda.
Odwróciłam się gotowa do odejścia, ale podbiegł do mnie kładąc mi rękę na ramieniu. Szybko ją zrzuciłam. I szłam dalej.
- May ! - krzyczał za mną- May błagam Cię !! To nie może się tak skończyć.
- Jak widzisz może !- powiedziałam przez zaciśnięte zęby- nie chcę cię więcej widzieć.
Odeszłam nie oglądając się za siebie. Wiedziałam jaki ból mu sprawiłam. Byłam najokrutniejszą osobą na świecie. Ale sobie zasłużył. To nie mogło się inaczej skończyć. Miałam po tym zapomnieć o nim na zawsze. Chyba mocno się pomyliłam.



............................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
Wyrobiłam się w obiecanym terminie :-) i jak wam się podoba rozdział? Może nie wyszedł fenomenalny, ale chyba też nie najgorszy. I błagam nie zabijajcie mnie za niego ;-) czekam na wasze szczere opinie i uwagi <3